Het Andere Geslacht volgens Saskia De Coster.
Foto Diego Franssens
“Mannen zijn simpel en gemakkelijk. Ze hebben een soort eerlijkheid die vrouwen niet hebben. Vrouwen zitten complexer in elkaar. Terwijl de focus van mannen meer naar buiten gericht is op status, presteren op het werk, lijken vrouwen meer met het innerlijke bezig te zijn en nemen ze dingen daardoor erg persoonlijk. Ik ben sinds vijf jaar samen met een vrouw, maar ik heb ook relaties gehad met mannen, dus ik kan vergelijken. Als vrouw kan je nogal loos gaan in het zagen en mekkeren. Het voordeel van een man is dat hij zoiets sneller laat passeren, terwijl twee vrouwen bij elkaar de neiging hebben om samen op te gaan in de hysterie. Of denk aan het versieren op zich. Mannen kunnen beter met afwijzing omgaan, soms zelfs tot op het gênante af. Ik heb het sommigen gevraagd, of ze het niet erg vonden wanneer het niet lukte, want het is toch een beetje een afgang. Maar nee, als iemand niet ingaat op hun avances, nemen ze dat gewoon niet persoonlijk op, terwijl een vrouw enorm gekrenkt zou zijn in haar eer. Misschien duurt het bij vrouwen onderling daarom zo lang, vooraleer er echt iets gebeurt. Omdat ze zo voorzichtig zijn.”
“Wanneer mannen een fout maken in een bedrijfssituatie, zeggen ze minder snel sorry. Dat is de keerzijde van de dingen weinig persoonlijk te nemen: ‘Hoezo, is het echt belangrijk wie er verkeerd was?’ Een vrouw zal zich verantwoordelijk voelen: ‘Oei, welke schade heb ik hier aangericht?’ Anderzijds zal een man gemakkelijker de eer opstrijken, ook wanneer dat onterecht is. Hij kan een goed idee horen en vijf minuten later oprecht denken dat hij het zelf bedacht heeft. Dat is van een schaamteloosheid… Soms ben ik daar jaloers op. Vrouwen worden door hun scrupules soms tegengehouden om ergens te geraken. Spijtig. Want zo wordt veel talent in de kiem gesmoord. Ik haat dat soms van mezelf. Alsof je op een rem staat, terwijl je dat niet wilt.”
“Als er iets is wat me razend maakt bij mannen, is het machogedrag. Zo’n vettige billenknijper als Pol Van Den Driessche, van dat soort types ga ik lopen. Ik begrijp niet dat zo’n walgelijke cultuur wordt gedoogd. Ik kan er ook niet tegen als mannen naar me roepen op straat. Twee jonge gasten die ‘Hey, lekkere tieten!’ roepen wanneer ik aan het joggen ben, dat háát ik. Ze zijn gewend dat vrouwen zulke opmerkingen negeren en doorlopen, maar ik keer terug en stap op hen af. Niet omdat het mijn missie is mannen op te voeden, maar gewoon omdat mijn bloed ervan gaat koken. ‘Waarom zeg je dat?’ vraag ik dan doodernstig. ‘Ik zeg toch ook niet ‘lekkere piemel’ of zo?’ Uiteindelijk antwoorden ze dan iets als ‘Euhm, tja, dat hoort zo, euhm, als je een vrouw ziet’. Ik moet in zo’n situatie mijn mond opendoen, anders blijf ik zitten met mijn frustratie. Het is sterker dan mezelf. Als je niets zegt, is het alsof er een soort stilzwijgende afspraak bestaat: die mannen mogen roepen, terwijl vrouwen een beetje verveeld doen en het lijdzame schaap uithangen. Vrouwen gaan zich gedragen als heilige en zichzelf bedekken en waarom? Omdat mannen lusten hebben? Vrouwen hebben die ook. Alleen uiten ze die op een andere manier.”
“Gek genoeg heb ik een zwak voor Kanye West. Een übermacho. Dat soort rappers zijn foute voorbeelden met al hun geweld, blingbling en vrouwonvriendelijk gedoe, maar van mij mag er in kunst en entertainment gespeeld worden met het idee van ‘Ik kan alle vrouwen krijgen, de wereld is van mij’. Het probleem is dat veel mensen dat serieus nemen en – in het slechtste geval – meenemen naar het echte leven. Wat me aantrekt in Kanye West is die strijdvaardigheid, die onwaarschijnlijke vechtlust en dat overlevingsinstinct. Die man is honderdduizend procent testosteron: kijk eens hoe sterk ik ben. Vrouwen hebben die drang minder. Zij willen meer behagen. Niet dat ik ooit Kim Kardashian zou willen zijn, no way, maar ik val wel voor de power en dat megalomane die hij uitstraalt. Normaal heb ik ook niets speciaal met zwarte mannen, maar in zijn geval erotiseert talent – zijn muziek is fantastisch. En hij is een lefgozer, een arrogante zak – daar hou ik wel van. Nu, in het echte leven heb ik het altijd meer gehad voor mannen die wat stoerder zijn qua verpakking, maar vooral ook iets onmannelijks hebben.”
“Mannen zouden gemakkelijk een onderscheid maken tussen liefde en lust, maar dat geloof ik niet. Ondanks mijn beperkte ervaring met onenightstands geloof ik niet dat mannen denken in termen van: ‘En vanavond ben jij voor mij een gebruiksvoorwerp’. Voor mannen is het ook niet simpel om te moeten presteren. Het moet gebeuren en het moet keigoed zijn. Van zo’n prestatiedwang hebben vrouwen minder last. Een man die hem niet overeind krijgt, is eigenlijk een klein jongetje. Zo kwetsbaar. Je kan niet anders dan met hen te doen hebben.”
Saskia De Coster (° 1976) is schrijfster. Haar laatste boek, ‘Wij en ik’, is uitgegeven bij Prometheus en aan een twaalfde druk toe.
[Dit artikel verscheen eerder in NINA, het weekendmagazine van Het Laatste Nieuws.]
cordiam 