Het Andere Geslacht volgens Pascale Platel.

“‘Een mannenlichaam is architecturaal schoner dan een vrouwenlichaam, als je naar de verhoudingen kijkt.’ Ik hoor het mijn vader nog zeggen, tijdens een familiediner. Hij was architect en het ging over die oude Griekse beelden. Ik zat daarbij als meisje en dat deed toch een beetje pijn. Allez, ik ben een vrouw, dacht ik. Ik vind niet dat een man mooier is, maar was altijd wel geïntrigeerd door mannenlichamen. Ik denk zelfs dat ik ooit aan mijn broer gevraagd heb om zijn geslacht te laten zien – hij wilde niet (lacht).”

“Ze zeggen dat mannen visueel ingesteld zijn en dat mannen daarom naar porno kijken en vrouwen niet, of dat vrouwen een verhaal nodig hebben. Op dat vlak ben ik een man. Als ik wil klaarkomen, wil ik géén romantisch verhaaltje – dat zou me eerder afremmen – maar wil ik wel expliciete dingen zien. Vroeger bedacht ik ook enorme uitgebreide fantasieën, waarin ik zowel de vrouw als de man was. Ik leefde me in allebei in en voelde wat het was om een penis te hebben, ergens in te zitten en klaar te komen.”

“Toen ik jong was, was ik naïef maar nieuwsgierig. Ik trok veel mannen aan. Door mijn uiterlijk – ik droeg kleren waarvan ik wist dat ik er zo appetijtelijk uitzag – maar ook door hoe ik naar hen keek. Ik had mannen voor wie ik een muze was, zoals een jongen die schilderijen en tekeningen van mij maakte, of een man in het station die vroeg of hij me mocht fotograferen. Ik was blij met die aandacht, maar moest opletten. Ik was niet wereldwijs en wist niet dat mannen anders in elkaar zitten dan vrouwen.”

“Je hebt twee soorten mannen: mannen die vrouwen begeren en mannen die vrouwen echt graag zien. Mannen die vrouwen begeren voeren altijd een soort gevecht met je, wat heel passioneel kan zijn omdat het te maken heeft met seks en aantrekking, terwijl mannen die vrouwen echt graag zien, dat gevecht niet aangaan. De twee gaan helaas niet altijd samen. Ik ben dankbaar dat mijn eerste grote liefde, op mijn negentiende, een man was die vrouwen echt graag zag. Hij zag eruit als een jongen maar zijn geest was die van een meisje. Onze eerste keer was zo goed, zo zacht, zo natuurlijk… Perfect! Achteraf voelde ik me heerlijk volwassen. Hij was de prins op het witte paard. Ik heb nog een foto van ons samen in zo’n kotje, waarin ons haar door elkaar loopt. Allebei krullen. Ik donker haar, hij blond. Maar we waren allebei jong, charismatisch en wilden nog zoveel meemaken. Een paar jaar later gingen we uit elkaar: hij vertrok naar Amerika en ik bleef in Gent.”

“Ik heb nadien ook slechte ervaringen gehad. Vaak ging het te rap voor mij: als ik dat zei, werden mannen soms kwaad: ‘Hoezo, je komt mee met mij, je bent toch niet naïef?’ Maar dat was ik wél. Ik denk dat ik altijd verleid heb zonder de consequenties te beseffen. Als vrouw moet je leren beseffen dat je met vuur speelt. Het waren turbulente jaren. Ik ben jaren verliefd geweest op een man van veertien jaar ouder. Dat was mijn meester: ik zocht vooral wijsheid bij hem. Dat is nog altijd wat ik het meest bewonder bij mannen: hun wijsheid. Ik zocht altijd wijsheid en aandacht, maar kreeg veel seks. Mannen waren een soort bedreiging. Daarom moest ik hen verleiden voor zij mij verleidden. De aanval als beste verdediging, als een soort harnas voor mijn gevoeligheid. Pas later besefte ik dat ik iets anders met hen kon doen dan ze verleiden en met ze vrijen: bijvoorbeeld met ze gaan fietsen (lacht).”

“Na mijn passionele relatie met die oudere man hoefde ik geen man meer, omdat het zo’n pijn had gedaan. Ik ben een jaar in de rouw geweest, tot ik mijn latere man ontmoette. Een totaal ander type dan de artiesten die ik had gekend. Een manager. Hij was serieus en wilde trouwen. Een man, een huis en een kind. Ik had niet gedacht dat ik nog een kans op een gewoon leven zou krijgen: ik was al 36. Maar wat een goede beslissing. Hij heeft me in evenwicht gebracht. Dankzij hem ben ik open gebloeid. Ik ben toen pas mijn eigen theaterstukken beginnen te maken. Hij moedigde me aan. Mocht ik bij mannen gebleven zijn die artistiek zijn, was ik misschien altijd de vrouw achter de man geweest.”

“Veertien jaar heeft ons huwelijk geduurd. Toen was het op. We zijn in vrede uit elkaar gegaan, maar gemakkelijk was het niet. Ik ben nu drie jaar alleen. Het is een beetje taboe om oud en gescheiden te zijn, maar vorig jaar voelde ik me weer even weer zestien: het gevoel dat je kan kussen met wie je wil (lacht). Ik kus graag en het moet soms niet meer zijn dan dat. Maar als het Gentse feesten zijn in je hart, moet je Gentse feesten doen. Ik ben content met mijn leven. Ik wil mensen ontmoeten, man of vrouw, met een vrije ziel, bij wie ik me direct op mijn gemak voel, zonder dat ik de nood heb om te behagen. Toch denk ik dat het verleiden in mijn genen zit. Ik vind het fantastisch als mensen me graag zien. Als ze mijn stuk goed vinden of me op straat zeggen: ‘Je bent geweldig!’ Er is zeker nog dat stemmetje dat vraagt: ‘Ben ik goed genoeg?’”

Pascale Platel (º 23 juni, 1960) is theatermaakster. Data van haar voorstellingen ‘Gezien de omstandigheden’, ‘De Koning van de Paprikachips’ en ‘Kipkappen’ via http://www.pascaleplatel.be.  

[Dit artikel verscheen eerder in NINA, het weekendmagazine van Het Laatste Nieuws.]