Ik moest iemand mailen en zocht zijn adres via Google, maar vond alleen een Twitteraccount.

Dan maar via Twitter proberen.

Toen dacht ik, nee, ik kan hem toch echt beter mailen. Ik wil niet dat iedereen mijn bericht aan hem ziet. En dat zouden mensen kunnen omdat hij mij niet volgt; op Twitter kan je alleen privéberichten sturen naar mensen die jou volgen.

Dus ging ik naar Facebook. Om daar aan vrienden en kennissen te vragen of ze misschien zijn e-mailadres zouden hebben, of misschien had het bedrijf waar hij werkt van die standaardadressen voor iedereen.

Maar daar werd ik afgeleid. Door Maggie De Block en Tom Van De Weghe. Door mensen die daar een mening over hebben. Door mijn eigen mening daarover.

Toen herinnerde ik me dat ik op Twitter moest zijn om iemand te contacteren. Daar zag ik dat Jean-Jacques De Gucht vond dat er ook een jongensversie moest zijn van Malala. Ik las zijn blogpost en schrok me te pletter. Over hoeveel besnijdenissen er jaarlijks zijn bij meisjes in België.

Ik retweette zijn tweet. Twee seconden later werd ik bang dat mijn linkse vrienden het maar niets zouden vinden, dat ik een tweet van een Open VLD’er retweette.

Intussen was ik de naam vergeten van de persoon die ik moest mailen. Toen ik zijn naam terugvond, in een recent geopend Word-document, herinnerde ik me dat ik al had beslist dat het helemaal geen goed idee was om naar hem te tweeten, dat ik écht wel zijn e-mailadres moest hebben.

Dus terug naar Facebook. Waar ik als reactie op de status van een kennis toch even een mening begon te formuleren over Tom Van De Weghe. Twee keer herschreven. Om hem dan toch maar uit te vegen.

Kwestie van mijn tijd niet langer te verspillen en straks niet afgeleid te worden door reacties die er nog zouden volgen op dezelfde post.

Tom Van De Weghe.

Misschien had hij wat meer moeten wikken en wegen. Dan had ik deze status en post kunnen laten. Achterwege.