Het Andere Geslacht volgens Euvgenia Parakhina.
Foto Doreen Dierckx
“De eerste willen zijn heeft niets te maken met je sekse. Vrouwen zijn niet minder prestatiegericht dan mannen. Van kleins af wil ik winnen. Ik ben zo geboren. Mijn zus heeft net dezelfde opvoeding gehad als ik maar heeft die drang niet. We gingen allebei hardlopen maar alleen ik wilde bij het nationale hardloopteam van Rusland. Omdat Rusland zo’n groot land is, is de concurrentie wel groter: als je iets wil bereiken, moet je harder zijn voor jezelf. In Nederland en België raak je met dezelfde ambities sneller aan de top. ‘Als het maar leuk is’, zeggen ouders in Nederland en België maar bij mij was het: ‘Als ik maar kan winnen.’ Toen ik rond mijn twintigste naar Nederland kwam om te dansen, was ik alleen maar prestatiegericht. Mijn danscoach heeft me leren genieten. Dat was een ommekeer. Vanaf toen haalden mijn danspartner en ik de eerste van acht titels binnen.”
“Je hoeft geen koppel in het echte leven te zijn om samen te dansen – denk aan alle homoseksuele mannen die dansen – maar het gebeurt vaak. Mijn danspartner is jarenlang mijn levenspartner geweest. Als je verliefd bent, krijg je een extra boost op de dansvloer. Maar het is een mes dat aan twee kanten snijdt. Omdat je als koppel heel vertrouwd met elkaar omgaat en weinig remmingen hebt, ga je sneller tegen elkaar roepen en maak je gemakkelijker ruzie. Wie is beter? Wie weet meer? Wie is creatiever? Wie is muzikaler? Ik heb lang gelijk willen halen van mijn danspartner. Dat er eentje wil winnen, zie je niet alleen in dansrelaties maar ook in gewone relaties. Mijn danscoach heeft me laten inzien dat ik niet hoefde te wedijveren met mijn danspartner, maar dat we samen als koppel moesten strijden.”
“Mannen zijn totaal andere wezens. Ze kunnen lelijke woorden naar je roepen op de dansvloer en twee minuten later vragen ze: ‘Schat, wat eten we vanavond?’ Alsof er niets gebeurd is! Dat bewonder ik het meest aan mannen, dat ze een knop hebben die ze aan en uit kunnen schakelen. Wanneer mijn partner en ik ruzie hadden, bleef ik drie dagen boos op hem. Vrouwen kunnen niet zo snel omschakelen tussen werk en privé. Voor ons is álles persoonlijk (lacht). Ik train nu veel koppels boven de 45 jaar. Geloof me, dansles is voor de helft relatietherapie. Ik zie het aan de manier waarop ze de les binnenkomen: oh jee, die twee hebben weer ruzie! Dan begin ik niet met de natural turn van de Engelse waltz, maar zeg ik: ‘Vertel eens over jullie dag.’ Ze moeten eerst openstaan voor elkaar voor ik het beste uit hen kan halen. Ik ben ervan overtuigd dat ik al relaties heb gered. Het is trouwens niet omdat de man leidt op de dansvloer, dat hij daarnaast de baas is. Bij een koppel dat ik coach – ze zijn Nederlands kampioen showdansen – leidt de man bij het dansen, maar is het zijn vrouw die alles bepaalt in het gewone leven.”
“Mijn danspartner is niet langer mijn levenspartner. Wedstrijddansen op topniveau vergt enorm veel van je, als persoon en als koppel en na vele jaren heeft het ons onze relatie gekost. Je stopt zoveel gevoel in het dansen dat je niet genoeg overhoudt voor je relatie. Toch werken we vandaag nog goed samen. We zien elkaar opnieuw gewoon als mens en niet als ‘tool’ om een wedstrijd te winnen. Dat is fijn.”
“Russische mannen zijn traditioneler dan Nederlandse mannen. Dat valt me elke keer op als ik in Rusland ben. Ze zorgen voor het brood op de plank en verwachten dat hun vrouw erg vrouwelijk is. Een Russische vrouw is goed gekleed, draagt hoge hakken en haar make-up, nagels en haar zijn verzorgd. Een vrouw die er goed uitziet, verhoogt de status van de Russische man. Dan zie je hem stralen: ‘Dit is mijn vrouw, dit is mijn trots, dit is mijn creatie.’ Nederlandse mannen zeggen meestal gewoon dat ze ‘een leuke vrouw’ hebben. Russische vrouwen voelen zich geslaagd wanneer ze een rijke man hebben. Van jongs af worden ze aangespoord om er goed uit te zien. In een Russisch resort hoorde ik eens een moeder tegen haar tienerdochter zeggen: ‘Rechte rug, meisje, houd je benen netjes gekruist en eet met vork en mes. Want wat is je taak? Je moet mooi zijn, je moet gekozen worden door de man.’ Ik heb nagedacht waarom dat zo is en ik denk dat het te maken heeft met de Tweede Wereldoorlog. Toen zijn één op de zes – volgens sommigen één op de acht – Russische mannen gesneuveld, waardoor er een tekort aan mannen ontstond en de concurrentie tussen vrouwen groter werd. Daarom moest je beter je best doen. Mijn moeder moedigde me ook aan om er goed uit te zien, al kon je tijdens het communisme niet zomaar make-up kopen: op mijn zestiende ben ik met mijn moeder nog mascara gaan kopen op de zwarte markt (lacht). Na het einde van het communisme zijn vrouwen er nóg vrouwelijker gaan uitzien.”
“Ik heb geen man nodig om voor me te werken. Ik ben onafhankelijk en zou ongelukkig worden als ik niet zou werken. Maar hoe Russische mannen vrouwen het gevoel geven dat ze echt vrouw zijn, dat mis ik wel bij Nederlandse mannen.”
Euvgenia Parakhina (º 15 juli 1971) is choreograaf, danscoach en jurylid in het tv-programma ‘So You Think You Can Dance’, elke zondag 20.00 uur RTL5/VTM.
cordiam 