Het Andere Geslacht volgens Udo Mechels.
Foto Alexander Daems
“Regelmatig krijg ik aanzoeken van vrouwelijke fans. Sommigen hebben oprechte bedoelingen en willen me beter leren kennen, anderen willen gewoon seks. Op dat vlak ben ik zeer, zeer, zeer voorzichtig. Avonturen zijn fijn, maar ik ga dan liever naar een film van Walt Disney kijken. Ik wil dat gedoe niet meer. Ik leef niet als een monnik, maar ben wel een loner geworden. Dat heeft niet alleen met mijn beroep te maken, maar ook met wat ik heb meegemaakt.”
“Ik had vroeger een grote mond op school en hoopte daarmee indruk te maken op meisjes, maar dat werkte averechts. Pas toen ik me wat bescheidener opstelde, waren ze ook in mij geïnteresseerd. Ik denk dat een vrouw onbewust op zoek gaat naar een macho, maar het ergste wat je als man kan doen is je voordoen als macho. Dat doorziet ze. Een vrouw moet er zelf van overtuigd zijn dat jij een bad boy bent, anders dan andere mannen. Eigenlijk doen mannen vooral stoer om zich minder kwetsbaar op te stellen tegenover andere mannen. Zelfs in een professionele omgeving is het machogehalte onder heteromannen nooit ver weg. Een fictief voorbeeld: stel dat je een lijn producten hebt om te verdelen. Zegt de andere partij iets als: ‘Natuurlijk nemen we alle producten af, wij zijn toch geen jeanetten.’ Ik heb altijd liever met vrouwen gewerkt omdat ik niet macho hoef te zijn bij hen. Ik heb public relations gestudeerd en daar vind je heel veel vrouwen en homo’s. Ze werken vaak voor creatieve bedrijven en vertegenwoordigen sexy producten. Ze hebben daar meer voeling mee, en ik ook. Ik moet wel een stukje homo of vrouw in mij hebben!”
“Een wilde studententijd heb ik nooit gehad. Integendeel. Ik was een ongelooflijk brave student en ben bijna naar elke les geweest. Na mijn studies ben ik getrouwd omdat mijn vriendin dat absoluut wilde. Met alle respect voor mijn ex, maar ik was een van die mannen die getrouwd is om zijn vrouw gelukkig te maken. Achteraf bekeken had ik sneller uit die relatie moeten uitstappen. Maar ik luisterde braaf, was misschien wel een sloef. Een huwelijk, ja, dat zal dan wel de volgende logische stap zijn, dacht ik. Pas achteraf besef je hoe lichtzinnig je keuze was, want een huwelijk is een serieuze verbintenis. En als je scheidt, kost dat veel geld (lacht). In die tijd trad ik samen met een vriend nog vaak op tijdens huwelijksmissen. Heel raar, was dat. Ik las de teksten mee in het boekje, hoorde de priester van alles vertellen en zag zo’n koppel elkaars ringen om doen en dan dacht ik bij mezelf: mannekes, laten we binnen vijf jaar nog eens praten en zien of het echt voor altijd is. Natuurlijk gedroeg ik me als muzikant heel professioneel en liet ik nooit iets blijken. Op dat vlak ben ik zeker een vrouw: ik kan het een en ander goed maskeren (lacht). De boosheid na mijn scheiding zat heel diep. Het nummer ‘Voorbij’ heb ik in die periode geschreven. Het is niet helemaal autobiografisch, maar ik wist dat dat de titel moest worden en ik had meteen een melodie. Ik wist ook welke emoties ik erin wilde. Muziek maken is mijn uitlaatklep. Ik gebruik de dalen in mijn persoonlijke leven om nummers te schrijven. Dat hoeven niet per se liedjes te zijn die ik zelf zing; ik gebruik mijn emoties evengoed in nummers voor andere artiesten. Maar het valt op: de dalen in mijn persoonlijke leven vallen samen met de pieken in mijn muzikale leven. Ik heb nog veel nummers in mijn schuif liggen die ik misschien nooit zal uitbrengen omdat ze zo persoonlijk zijn.”
“Na mijn scheiding heb ik de vrouw van mijn leven ontmoet. Het was liefde op het eerste gezicht, absoluut mindblowing. Voor mij en voor haar. We hadden dat geen van beiden ooit al meegemaakt. We zaten in het stadium waarin je aan een kind denkt. Puur uit liefde. Omdat het zo diep zit. Ik denk dat ik heel lucky moet zijn om dat nog eens mee te maken. Waarom er dan een einde aan is gekomen? (Aarzelend) Tja, een vertrouwensbreuk die nog maar moeilijk viel te herstellen.”
“Ik ben nu heel voorzichtig in de liefde, vooral omdat ik na die breuk nog een negatieve ervaring heb gehad. Een paar jaar geleden heb ik heel kortstondig iets gehad met een vrouw die psychopate bleek. Nadat ik het uitmaakte, heeft ze er alles aan gedaan om in mijn leven te blijven en probeerde ze binnen te dringen in het leven van mensen die ik persoonlijk en professioneel kende. Ze verzon verhalen en liet me niet met rust. Achteraf is dat enorm confronterend: je twijfelt aan jezelf en aan je mensenkennis. Maar ik heb me verdiept in de materie en dat soort mensen is gewoon heel goed in het manipuleren van anderen. Ik heb echt pech gehad. Er zijn veel lieve vrouwen die het wel goed menen met mij. Toch weegt het psychologisch nog zwaar. Ik ben niet meer dezelfde; ik laat me niet meer rap gaan.”
Udo Mechels (º10 mei, 1976) is zanger en componeert ook liedjes voor andere artiesten.
[Dit artikel verscheen eerder in NINA, het weekendmagazine van Het Laatste Nieuws.]
cordiam 