“Het was het erotische topmoment van mijn leven. Ik was twintig in 1984 en ging kijken naar ‘La Chiave’ van regisseur Tinto Brass met actrice Stefania Sandrelli. Italiaanse softporno. Een erotische prent met nul sterren, kondigde de gazet aan. Die moest ik zien! En dus ging ik alleen naar de Decascoop in Gent.”

“In een van de beginscènes zie je Stefania Sandrelli in een steegje pipi doen. Fantastisch (lacht). Stefania is helemaal mijn type vrouw. Tegenwoordig zouden ze haar een MILF noemen, maar dat vind ik een lelijk woord. Een kloeke madame van veertig jaar ongeveer, van het type Nigella Lawson. In de film is Stefania getrouwd, maar heeft ze ook een lief. Er wordt vooral veel gebabbeld, gekust en gestreeld. Een echt hoogtepunt is er niet, het is gewoon één grote lange trip van anderhalf uur. Stefania doet haar kleren uit. Stefania gaat in bad. Stefania trekt haar kleren weer aan. Stefania wandelt door Venetië. Stefania gaat de kerk binnen. Stefania brandt een kaarsje. Stefania belandt in een hotelkamer met haar vriend en heeft seks met hem. Veel zie je niet, of alleen heel snel, in een flits. Maar voor mij, als jonge gast die nog niet veel van het leven gezien had, was dát het beeld van het geluk op aarde. Hemelse perfectie.”

“Ik ben opgegroeid in een katholiek milieu in de jaren zeventig en ik was een angstig, bang, verlegen ventje dat zichzelf een volstrekte idioot vond. Ik had nog niets van porno gezien. Je had toen wel seksboekjes maar die moest je in Nederland gaan halen of in een winkel, en dat durfde ik niet. Toen ik ‘La Chiave’ had gezien, geloofde ik dat er een parallel universum was naast het mijne waarin geluk en liefde wél leefden. Daar werd ik gelukkig van. Sindsdien ben ik die film blijven koesteren. Ik heb nooit meer een erotische film gezien die me zo heeft geraakt. Het is bij ‘La Chiave’ gebleven. Vandaag kan je alles zien, op het internet of op dvd. Maar met hedendaagse porno heb ik helemaal niets. Dat is me te koel en te koud.”

“Twintig jaar later, toen ik veertig was, las ik in Humo dat Kanaaltwee ‘La Chiave’ zou uitzenden. Ik nam hem op video op – dat bestaat nu ook al niet meer – en heb hem herbekeken. Het was een fantastisch weerzien. Stefania, je leeft nog! Natuurlijk, ik was al getrouwd. En het is ouderwetse film. Je ziet harige oksels en het vrouwelijk geslachtsdeel zoals het vroeger was, zoals in oude Playboys. Bossen haar! Dat bestond toen allemaal. Het is wreed. Maar de verrukking van twintig jaar eerder was er opnieuw. Een tijdje later heb ik de dvd gekocht in de Fnac. Eén keer per maand zet ik hem op, meestal wanneer ik me wat rusteloos of lusteloos voel. Ik ken ‘La Chiave’ van buiten en weet wat er zal gebeuren. Ik kijk hem nooit helemaal uit. Maar even laat ik me dan in een soort van roes wegzinken. Ik geniet van Stefania die zo lief lacht met die kuiltjes in haar wangen. Dat is mijn klein geluk. Het is een plaatsvervangend geluk. Het geluk dat er mensen zoals Stefania Sandrelli bestaan. Als je zo’n rol kan spelen, ben je waarschijnlijk ook in het echte leven gelukkig.”

“Ik val niemand lastig met mijn Stefania Sandrelli, ik kijk altijd alleen. Het is mijn guilty pleasure – dat zeggen ze toch zo tegenwoordig, nee? Ik ben altijd een voorstander geweest van de onwerkelijkheid. De grote dichter Jan Jacob Slauerhoff schreef een gedicht dat heet ‘Alleen in mijn gedichten kan ik wonen’. ‘Alleen in mijn dromen kan ik wonen’, heb ik daarvan gemaakt. Een mens leeft maar voor één procent fysiek: je moet je wassen en je moet eten en een beetje ademen. Voor de andere 99 procent bestaat een mens uit droom, fantasie en verlangen. En hoop. Dat het goed komt met jou en de wereld en dat je de ultieme liefde vindt.”

[Dit artikel verscheen in Goedele magazine 35 in 2011 in de rubriek Klein geluk. Luc De Vos stierf op 29 november 2014 op 52-jarige leeftijd. Ik heb hem twee keer mogen interviewen. De eerste keer was voor RifRaf in 2000. De titel van het stuk was: ‘Geluk is iets voor vrouwen en kinderen, niet voor venten.’]