Foto Koen Van Buggenhout

«Een tijd geleden kwam ik de eerste jongen tegen op wie ik ooit verliefd ben geworden. Ik heb nooit met hem gekust en we hebben hooguit handjes vastgehouden: het was een soort van aantrekken en afstoten, zonder dat seksuele. Op sommige dagen zaten we elke speeltijd te babbelen, terwijl hij me op andere negeerde. Zo ging het een paar jaar lang, tot ik begon te beseffen dat het echt niets zou worden. Net op het moment dat ik dat verwerkt had, toen ik een jaar of vijftien was, stuurde hij me in de grote vakantie een brief. Daarin legde hij uit dat we geen relatie konden hebben, omdat zijn geloof dat verbood – hij was getuige van Jehovah. Hoewel ik er al overheen was, vond ik het fijn om eindelijk te begrijpen waarom het zo was gegaan. Het was de allereerste keer dat ik liefdesverdriet heb gevoeld, terwijl het niet eens officieel ‘aan’ was geweest. Ik heb de indruk dat mannen anders omgaan met het einde van een relatie. Het lijkt altijd alsof ze er snel overheen geraken – ze gaan feesten of storten zich in een nieuwe relatie – en krijgen pas achteraf de weerslag.»

«Intussen zijn we twintig jaar verder. Het beeld dat ik sindsdien heb gevormd van mannen, is niet zo positief. Omdat mannen liegen. Dat klinkt hard, maar het is zo. Ze zijn ge- woon niet eerlijk. Ik kan geen enkele relatie opnoemen waarin mijn lief niet heeft gelogen. Dat gaat van zeggen dat ze aan het werk waren terwijl ze op café zaten, er stiekem een tweede relatie op nahouden, tot liegen over wie ze zijn door een heel andere levensstijl aan te nemen. Ik snap dat je je een beetje aanpast in volle verliefdheid, maar je totaal anders voordoen om dan een paar jaar later te zeggen: dit was ik niet? Wie heb je dan voor de zot gehouden? Jezelf én mij. Er zijn natuurlijk evengoed vrouwen die liegen – maar met hen heb ik geen relatie. Ik zie een bepaald patroon in de liefde. Vrouwen die liegen, de zogenaamd ‘slechte’ vrouwen, vinden allemaal brave, lieve mannen. Omgekeerd vallen goede mannen op stoute vrouwen. Ik reken mezelf tot de bravere. Waarom ik op stoutere mannen val? Ik vind dat een man zijn mannetje moet kunnen staan, en ik word misschien minder snel verliefd op iemand die te zacht en te lief lijkt. Waar ik altijd op afknap, zijn mensen die me aanspreken over tv, of die me meteen iets aanbieden om te drinken. Een gesprek moet spontaan ontstaan. Laatst bood iemand me een drankje aan in een bar. Ik bedankte vriendelijk, maar dat kon hij niet hebben. Hij riep de garçon erbij en toen ik nog eens nee zei, legde hij doodleuk een briefje van 20 euro op tafel. Toen ik vertrok, ben ik het gaan terugleggen op zijn tafel, met zijn hele gezelschap als getuige. Ik kan niet tegen dat soort arrogantie. Soms lijkt het dat hoe meer je ze afwijst, hoe feller ze worden. Mannen moeten kunnen jagen, maar je hebt er ook die gewoon op zoek zijn naar aandacht. Als je je meteen geeft als vrouw, weet je niet wat zijn bedoelingen zijn. Als die goed zijn, wacht hij wel, maar als hij intussen met anderen aanpapt, weet je hoe laat het is. Dat type is stapelgek op je tot je ermee in bed kruipt. Of het moet heel goed zijn en dan komen ze terug om het opnieuw en opnieuw te doen, tot ze je beu zijn. Ik vind niet dat je met iemands voeten moet rammelen. Omgekeerd zie je ook vrouwen die een man gebruiken die verliefd is op hen. Hij denkt, tiens, gisteren mocht ik blijven slapen en vandaag niet? Dat triggert – dat is weer aantrekken en afstoten.»