“Maar wat een verschil met toen ik Danny ontmoette, in 1997, op het verjaardagsfeest van mijn zus. Godmiljaar! Dat was echt van poef! Een voenk! Elektriciteit! Liefde op het eerste gezicht! Bij hem ook, bleek achteraf. Als ik er nu aan terugdenk, krijg ik weer kippenvel. We waren al na drie weken een koppel. Hij had toen wel een wild leven bij dEUS denk ik, maar over vorige relaties heb ik hem nooit gevraagd. Ik denk dat hij meer een speelvogel was dan ik. Ik ben ook altijd al nogal serieus geweest, alsof ik mijn puberteit heb overgeslagen. Ik heb nooit een onenightstand gehad. Waarschijnlijk is hij meer een echte puber geweest, maar daar heb ik allemaal nooit naar gevraagd. Ik zag meteen door dat beeld van rocker heen en zag wie hij was. Hij was direct op zijn gemak bij mij en ik voelde me onmiddellijk veilig bij hem. Alsof ik was thuisgekomen.”

“Ik heb nooit aan ons getwijfeld in die zeventien jaar samen – nooít. Het gevoel dat er in het begin was, is er nog altijd. Onze groep Vive la fête is ons liefdesverhaal. Als hij me een nieuw nummer laat horen, kan ik daar helemaal van smelten. Ik zing er dan een tekst op; we vullen elkaar aan. Dat is uniek. Een grote luxe. Bij sommige koppels zit wel liefde, maar zijn ze niet geïnteresseerd in elkaars interesses. Ik zou dat erg vinden. Elke keer dat wij samen op het podium staan, wisselen we nog zo’n blik uit van: ‘We staan hier toch maar, hé!’ Dat geeft een enorme kick.”

“Het lastigste, aan alleen zijn, lijkt me dat er dan niemand is die in je gelooft. Dankzij Danny ben ik voor het eerst op een podium gaan staan. Hij bewonderde mij. Door zijn vertrouwen heb ik dat gedurfd. Ik laat sindsdien wel de vrouw in mij zien, hoewel het niet mijn bedoeling is om sexy te doen of zo. Ik ben gewoon helemaal mezelf. Last van opdringerige fans of van mannen heb ik nooit gehad – toch niet meer sinds op die trein. Ja, eentje stuurt me af en toe een mail omdat hij mijn voeten wil fotograferen – die heeft iets met voeten (lacht). Maar verder niet. Ik denk niet dat het toeval was, dat ik op die trein werd betast. Zonder het te willen straal je dat uit, dat je de wereld nog niet kent. En die mannen, die voelen dat feilloos aan.”

Els Pynoo (º11 juli, 1968) vormt met haar geliefde Danny Mommens de groep Vive la fête.

[Dit artikel verscheen eerder in NINA, het weekendmagazine van Het Laatste Nieuws.]