Dit weekend verscheen mijn artikel over microdosing in De Morgen. Je kan het lezen via deze link. Op dit moment enkel als abonnee, ik zet het later wel op mijn eigen website.

Ik wilde vooral een evenwichtig beeld schetsen van wat microdosing is. Het is geen wondermiddel en het werkt niet voor alles en iedereen en soms kan het zelfs een averechts effect hebben. Elk verhaal is anders. Voor sommigen is het een manier om antidepressiva af te bouwen wanneer ze last hebben van de bijwerkingen. Dit moet je steeds in overleg doen met een arts. (Tussen haakjes: er is niets mis met antidepressiva om depressies te behandelen. Alleen hebben sommigen last van bijwerkingen, en voor nog anderen werken ze niet.)

Verder had ik niet voor alle getuigenissen plaats. Voor deze bijvoorbeeld, van Hidde Schröder van Vistaplus. Zijn microdosing-ervaring was zo bepalend dat hij er beroepsmatig mee verderging. “Ik had al ervaring met psychedelica, zowel ceremonieel als recreatief, voor ik ze therapeutisch ging gebruiken”, vertelt hij. Hij kreeg in 2018 een zwaar ongeluk waarbij hij zijn nek brak. “Een maand nadat ik was beginnen te revalideren, ben ik met microdosing begonnen, in combinatie met meditatie en journalling. Ik voelde me op dat moment nog heel erg slachtoffer van mijn omstandigheden, van het feit dat ik nog niet opnieuw kon bewegen en dacht: waarom doe je niet iets nuttigs met je tijd?

“Dat mediteren – wanneer je die ‘monkey mind’ en de stroom gedachten moet afzetten – lukte me enorm goed met het microdoseren. Ik kon sneller mijn focus vinden en ik haalde er meer uit. Het veranderde de manier waarop ik keek naar mijn situatie en de neerslachtigheid waar ik mee kampte, kon ik echt aanpakken. Daar had ik al eerder last van gehad, tijdens bepaalde periodes van mijn leven, maar voordien zocht ik altijd afleiding. Op het moment dat ik aan bed gekluisterd was, kon dat natuurlijk niet meer. Ik werd echt geconfronteerd met mezelf. Maar soms lijkt het alsof de hele maatschappij erop gericht is om zoveel mogelijk afleiding te creëren in de buitenwereld – of het nu om Netflix, je carrière of je relaties gaat – om zo weinig mogelijk te moeten luisteren naar wat je van binnen voelt. Dat is bij mij veranderd dankzij de psychedelica in combinatie met meditatie en journalling. Het was alsof ik mijn oogkleppen afzette en een nieuw perspectief te zien kreeg. 

“Ik heb ook mijn gevoelens beter leren accepteren en ik heb geleerd dat het leven niet altijd gelukkig, mooi en vrolijk is. Ik zie microdosing als een katalysator om dieper te duiken in andere tools – of dat nu ademwerk, journalling, meditatie of praattherapie is. Wel ben ik ervan overtuigd dat je een heldere intentie moet hebben en een doel moet stellen, van waar je naartoe wil.”

Na drie rondes van het Fadiman-protocol microdoseert hij nu af en toe nog, maar dan intuïtief. “Als ik voel dat ik een breder perspectief nodig heb, bijvoorbeeld op het moment dat ik mijn job verloor. Toen ik anderhalf jaar geleden vader werd, wilde ik dat ook weer dieper voelen en onderzoeken. Als therapeutische tool bij relaties vind ik het ook echt wel nuttig, als beide partners microdosen. Het is ook wel echt een hartopener. Het maakt je empathischer naar anderen en naar jezelf. Ik kon veel milder zijn tegenover mijn partner en kon haar zachtheid ook meer ontvangen.”

“Het heeft me veel gebracht in het vaderschap. Ik ben begripvoller geworden tegenover mijn eigen kindje van bijna anderhalf. We komen nu in de peuterpuberteit – het is de hele tijd van nee, nee, nee! – en ik merk dat ik met meer humor en luchtigheid kan reageren. Ik ben zelfs milder geworden tegenover mijn eigen ouders (lacht). Dus ja, psilocybine brengt me nog steeds wel veel, in mijn leven. En dat effect hoor ik ook van andere ouders, hoewel het misschien nog een klein beetje taboe is, om het daarover te hebben. Het lijkt dan net alsof je ‘met drugs op’ voor je kinderen zorgt, maar ik zie het niet als drugs, wel als plantmedicijn.”