«De prins op het witte paard vind ik een vrij Disney- achtig gegeven, maar we zijn allemaal opgegroeid met dat ideaal. Waar is ons dat ingeprent, het idee van die ene ware? Ik geloof dat er meerdere ware liefdes zijn. Je ontmoet iemand met wie je een sterke connectie voelt en denkt, hier kan niets aan tippen. Twee jaar later ontmoet je iemand voor wie je hetzelfde gevoel hebt – of nog sterker – omdat je zelf verandert. Je diept jezelf uit door de reizen die je maakt, de mensen die je ontmoet en door wat je meemaakt. Ik wil het concept van de ware in vraag stellen. Ik denk dat het iets relatiefs is. Ik wil niet voor een open relatie pleiten. Ik ben er niet naar op zoek, maar als ik morgen in een relatie stap waarin een vrouw zegt, misschien wil ik een open relatie, zou ik dat idee niet meteen afschieten. Dat is niet-oordelen.»
“Ik kan me te pletter amuseren met mijn mannelijke vrienden.” Bill Barberis over vrouwen
«Ik kan me te pletter amuseren met mijn mannelijke vrienden, maar als het gaat om het leven begrijpen, over de ziel en over gevoel, dan is de vrouw voor mij het ankerpunt. Met hen heb ik de meest diepzinnige gesprekken. Ik heb me onlangs het hoofd zitten breken over hoe dat komt. Misschien komt dat omdat de vrouwen die ik ken gemakkelijker een diepere laag zoeken, of misschien komt het omdat ik me kwetsbaarder durf op te stellen bij vrouwen. Ik denk dat mensen zich in het algemeen zelden kwetsbaar durven opstellen in onze maatschappij, en dat het als man extra moeilijk is. Als tiener bouw je muren op, als een soort zelfbescherming, zeker tegenover het andere geslacht. Als acteur, vooral in het improvisatietheater, heb ik veel muren gesloopt, maar vanaf je twintiger jaren moet je je sowieso weer openstellen. Als ik rondkijk bij mijn vrienden, denk ik dat daar vaak de taak van een vrouw zit. Om de man terug los te weken. Als je beter wil worden als mens, is kwetsbaarheid belangrijk. Wat zoek ik in een vrouw? (Denkt lang na) Ik zoek een soort kwetsbaar, creatief zielsverwantschap. Ik wil bij iemand zijn van wie ik weet dat ze honderd procent níét oordeelt. Ik bedoel niet de dage- lijkse irritaties, eerder het concept van ‘het zijn’. Het mooiste in een relatie is de ander aanvaarden en honderd procent aanvaard worden.»
«Ik was een laatbloeier. Mijn eerste kus was pas op mijn zeventiende en de eerste keer vrijen pas op mijn negentiende. Ik was er al eerder klaar voor, maar mijn toenmalige vriendin niet. Ik vind dat niet typisch voor meisjes, meer een individuele keuze – en ik had daar respect voor. Mijn generatie is opgegroeid met stereotiepe rolpatronen uit films waardoor we te vaak denken in termen van man-vrouw. We zijn op veel vlakken hetzelfde, ook seksueel. Het gaat over plezier geven en krijgen. Vooral geven – hoewel er mensen zijn die dat nog niet door hebben, dat het vooral gaat over geven. Het gaat om het hele pad, zonder dat je per se tot de – euhm – eindbestemming moet geraken. Ook als man hoeft een orgasme niet. Is dat vrouwelijk? Pfft, dan ben je aan het ‘genderizen’. Maar ik krijg soms te horen van vrienden dat ik een halve vrouw ben omdat ik nogal gevoelig ben. Zelf houd ik het op zo’n 40 procent.»
1 2